ผู้พันสุดหล่อที่รัก

เรื่องเสียวเกย์ ผู้พันสุดหล่อที่รัก เสียงนกหวีดของครูฝึกเป่าแหลมบาดอากาศเช้าวันนั้น โอ๊ตยกมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผากด้วยชายเสื้อก่อนจะหันไปมองสนามหญ้าด้านข้าง……และหัวใจเขาก็เหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วครู่ ชายคนหนึ่งกำลังยืดกล้ามเนื้ออยู่กลางแดดเขาสวมเสื้อกีฬาแขนสั้นรัดลำตัวสีกรมท่าเผยให้เห็นแผ่นหลังหนาแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อขยับไหวไปตามจังหวะยืดเส้นส่วนล่างคือกางเกงขาสั้นแนบต้นขา รัดแน่นจนเห็นเส้นกล้ามเนื้อลึก…และบางอย่างตรงกลางที่นูนเด่นจนโอ๊ตต้องกลืนน้ำลายอัตโนมัติ
“นั่นใครอะ…” โอ๊ตกระซิบกับตัวเองเบา ๆ “ผู้พันนัท” เสียงของเพื่อนข้าง ๆ ตอบ “โห… หล่อจัด…” “โหดด้วย ระวังไว้เถอะ” โอ๊ตไม่ได้ฟังตอนท้ายเลยเพราะสายตายังถูกตรึงอยู่ที่เรือนร่างของผู้พัน ราวกับถูกสะกดทุกครั้งที่เขาก้าวเท้าไปข้างหน้ากล้ามต้นขาก็เคลื่อนไหวราวกับจะระเบิดเสื้อผ้าให้หลุดกระจุย และสิ่งที่โอ๊ตไม่รู้ก็คือ— ผู้พันหันมามองเขาในจังหวะหนึ่งเช่นกัน สายตาคมลึกนั่นสบกับตาเขาเพียงแวบเดียวแต่โอ๊ตรู้เลยว่า… เขาไม่ใช่คนเดียวที่จ้อง

“นายชื่ออะไร” เสียงทุ้มต่ำของผู้พันดังขึ้น ทำเอาโอ๊ตสะดุ้ง “คะ…ครับ? เอ่อ โอ๊ตครับ!” ผู้พันมองเขานิ่ง ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ “ซ้อมบอลด้วยกัน พอมีเวลา” นั่นคือคำสั่ง…แต่โอ๊ตกลับรู้สึกเหมือนเป็นการนัดพบ ฝนตกหนักในช่วงเย็นโอ๊ตรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำสนามฝึก—เสื้อเปียกโชกแนบเนื้อ เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วชะงัก… ผู้พันยืนอยู่หน้ากระจกซับผมด้วยผ้าขนหนู เสื้อบอลถูกถอด เหลือเพียงกล้ามแน่น ๆและผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างพอดีรอบสะโพกหยดน้ำเกาะที่แผ่นอก แขนแน่นเป็นมัด ๆ โอ๊ตใจเต้นแรงแต่พยายามวางสีหน้าเรียบไว้ เขาเดินช้า ๆ ไปยังโถฉี่ด้านข้างรู้สึกถึงแรงสายตาที่เหมือนจะมองตามเขาอยู่ตลอด

ขณะที่ยืนปลดซิปเสียงผู้พันก็ดังขึ้นเบา ๆ “เหนื่อยเหรอ?” “ครับ…วันนี้ฝึกวิ่งเยอะ” “วิ่งอย่างเดียว?” “เอ่อ…ไม่ครับ ซ้อมสายตาด้วย” โอ๊ตเผลอตอบไปแบบไม่รู้ตัว แล้วก็หน้าร้อนขึ้นทันที “หืม? สายตา?” ผู้พันเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วหันกลับมา “ขอโทษครับ!” โอ๊ตรีบโค้งหน้าหลบ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะทุ้มนั้นทำเอาท้องไส้โอ๊ตปั่นป่วนราวกับเขาอยากจะเดินเข้าไป…ใกล้กว่านี้อีกนิด ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจ ใกล้จนได้สัมผัสกลิ่นเหงื่อจากร่างกายอุ่น ๆ นั้น…

แดดช่วงบ่ายส่องลงกระทบผิวน้ำของสระว่ายน้ำกลางค่ายแสงสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับ โอ๊ตยืนลังเลอยู่ที่ทางเดินริมสระ เขาสวมเสื้อยืดคลุมชุดว่ายน้ำไว้ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้… จนกระทั่งสายตาเขาสะดุดกับร่างสูงใหญ่ตรงขอบสระ ผู้พันนัทยืนยืดกล้ามเนื้ออยู่ข้างสระ—ร่างกายเปลือยท่อนบนเผยกล้ามอกแน่นและขนหน้าอกที่เรียงเป็นเส้นลงกลางลำตัว แผ่นท้องเต็มไปด้วยซิกแพคลอนชัดที่ไล่ลงไปบรรจบกับแนวกางเกงว่ายน้ำสีดำตัวจิ๋ว… ผ้ารัดแน่นบริเวณจุดยุทธศาสตร์อย่างที่โอ๊ตเคยเห็นตอนอยู่ในชุดวอร์ม…แต่ครั้งนี้มันชัดกว่าหลายเท่า โอ๊ตยืนจ้องจนลืมหายใจมือจับขอบเสื้อแน่น พยายามซ่อนความรู้สึกที่พุ่งวูบอยู่ในอก

แต่ไม่ทันจะหันหนี ผู้พันก็หันมาทางเขาพอดี “มองอะไร” เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง “ผะ…ผมเปล่าครับ! แค่…เอ่อ มาออกกำลังกาย” “ว่ายน้ำเป็นไหม” “เอ่อ…ไม่ค่อยครับ” “งั้นมาสิ ฉันจะสอนให้” เสียงของผู้พันฟังดูนิ่งแต่แฝงด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจโอ๊ตเต้นแรง ผู้พันย่อตัวลงแล้วจุ่มขาในน้ำก่อนกระโดดลงอย่างนุ่มนวล—กล้ามเนื้อไหลลื่นในสายน้ำเหมือนเสือร้ายที่กำลังเคลื่อนไหวในเงียบงัน โอ๊ตค่อย ๆ เดินลงตาม ร่างกายเกร็งจนขาแข็งไปหมด “มานี่สิใกล้ ๆ” ผู้พันยกแขนขึ้นวางพาดขอบสระ แล้วกวักมือเรียกให้โอ๊ตเข้ามาใกล้ โอ๊ตยืนตัวเกร็ง น้ำเย็นก็เย็น แต่ร่างกายเขาร้อนวาบแปลก ๆ

“จับบ่าฉันไว้แล้วเตะขา” เสียงกระซิบชิดใบหู มีกลิ่นสบู่ผสมเหงื่อจาง ๆชวนให้หายใจขาดเป็นช่วง มือโอ๊ตสัมผัสลงบนบ่ากว้าง กล้ามแข็งแน่นราวกับหินแต่กลับอุ่นร้อนอย่างไม่น่าเชื่อ “ใจเย็น…อย่าเกร็ง” เสียงทุ้มยังคงใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ “ลมหายใจของนายไม่สม่ำเสมอเลยนะโอ๊ต” แล้วผู้พันก็เอื้อมมือมาจับเอวของเขาไว้… โอ๊ตรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดมือของผู้พันแน่นและมั่นคง แต่ไม่ได้รุกล้ำกลับทำให้เขารู้สึกปลอดภัยจนอยากจะฝากร่างทั้งร่างไว้ในอ้อมแขนนั้น “ดี…เก่งกว่าที่คิดนะ” เสียงชมพร้อมมือที่กดเบา ๆ ที่เอว ทำให้โอ๊ตต้องกลั้นหายใจอีกครั้ง ทุกครั้งที่ผู้พันเคลื่อนไหวร่างกายที่แทบจะแนบกันก็เคลื่อนไหวตาม หน้าอกเปลือยเปียกน้ำเฉียดร่างโอ๊ตเบา ๆ เสียงหัวใจของเขาดังลั่นในอก จนกลัวว่าผู้พันจะได้ยิน…

สายน้ำยังเย็นแต่ร่างกายโอ๊ตร้อนวาบ มือยังเกาะไหล่ผู้พันแน่นในขณะที่อีกฝ่ายยังประคองเอวเขาไว้ “ลองลอยตัวดูสิฉันจะจับไว้” “จะแจ๋วเหรอครับ…ผมไม่ค่อยถนัดเลย” “ไว้ใจฉัน” คำพูดนั้นเบาแต่หนักแน่น มือของผู้พันเลื่อนจากเอวขึ้นมารองใต้แผ่นหลังโอ๊ตก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ กลิ่นกายอุ่น ๆ จากอกแน่นเปลือยเปล่านั้นแทบกลบทุกสรรพเสียงรอบข้าง โอ๊ตรู้สึกเหมือนอยู่ในสุญญากาศมีเพียงมือของผู้พัน สายน้ำ และเสียงหัวใจของตัวเอง “เกร็งมากเดี๋ยวจมนะ” “กะ…ก็คุณอยู่ใกล้เกินไปนี่ครับ…” “ใกล้แค่นี้ยังจะใจสั่น?” คำถามนั้นทำเอาโอ๊ตร้อนวาบถึงใบหู เขาอยากจะตอบว่ามากกว่าสั่น มันแทบจะละลายแล้วต่างหาก…

จังหวะหนึ่งผู้พันขยับมือมารองแผ่นหลังเต็มฝ่ามือ พร้อมโน้มตัวเข้าใกล้อีก หน้าอกแน่นเปียกน้ำของเขาแนบเข้ากับแผ่นอกโอ๊ตเสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ รอบตัว แต่โลกทั้งใบเหมือนจะหยุดนิ่ง “หายใจเข้า…แล้วปล่อยช้าๆ” เสียงกระซิบเบาๆ นั้นชิดจนโอ๊ตรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นข้างแก้ม และในจังหวะหนึ่งเขารู้สึกเหมือนริมฝีปากผู้พันเฉียดผิวแก้มเขาไป…บางเบาเหมือนสายลมแต่ชัดเจนเกินกว่าจะเป็นอุบัติเหตุ “ผมว่า…ผมว่ายไม่ไหวแล้วครับ” “หืม? หรือเพราะฉันอยู่ใกล้เกินไป” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นอย่างรู้ทัน โอ๊ตอยากจะหนีแต่ก็ไม่อาจละสายตาจากแววตาเข้มคู่นั้นได้เลย ราวกับผู้พันรู้ดีว่าร่างของเขาในกางเกงว่ายน้ำแนบเนื้อทำให้สายตาโอ๊ตหลุดควบคุมอยู่เรื่อย และเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ…ไม่ได้ห้ามด้วยซ้ำ

“เสร็จแล้วก็ไปล้างตัวข้างใน” ผู้พันเอ่ย “ครับ…” “หรือจะให้ฉันช่วยถูหลังด้วย?” คำถามนั้นทำเอาโอ๊ตเบิกตากว้างใจเต้นระส่ำ แต่ผู้พันเพียงยิ้มแล้วหมุนตัวว่ายน้ำจากไป ปล่อยให้โอ๊ตยืนหน้าแดงตัวสั่นอยู่ตรงนั้น แผ่นหลังแน่น ๆ นั่น ขยับเป็นจังหวะในน้ำ—โอ๊ตกลืนน้ำลาย หัวใจยังเต้นไม่หยุด และคำว่า “ช่วยถูหลังไหม” ก็วนเวียนอยู่ในหัว…ไม่รู้จะหยุดคิดถึงมันยังไงดี โอ๊ตค่อย ๆ ลอยตัวในน้ำอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ร่างกายยังรู้สึกไม่มั่นคง เขาเกาะบ่าผู้พันไว้แน่น ผู้พันยืนมั่นคงในน้ำระดับอก ใบหน้าคมเข้มนิ่งสงบราวกับภูเขาหินที่ไม่หวั่นไหวต่อคลื่นใต้น้ำ…

ตรงกันข้ามกับโอ๊ตที่หัวใจเต้นระส่ำ “ขยับเข้ามาอีกนิดสิจะได้ทรงตัวง่าย ๆ” เสียงทุ้มของผู้พันดังขึ้นใกล้หู โอ๊ตขยับเข้าหาอย่างเก้ๆ กัง ๆ ใต้น้ำนั้นพรางเรือนร่างไว้บางส่วน แต่สัมผัสของเขากลับชัดเจน และในจังหวะนั้นเอง… เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่ง—แข็ง แกร่ง หนักแน่นและนูนดันอยู่ที่กลางสะโพกของเขาเอง เขาชะงักหายใจขาดห้วง ดวงตาเบิกกว้าง มันไม่ใช่ความบังเอิญธรรมดา แต่มันคือ “ขนาด” ที่ทำให้เขาแทบหมดแรง “อะ…อ๊ะ…” โอ๊ตกลั้นเสียงในลำคอ มือเกาะบ่าผู้พันแน่นขึ้น กล้ามแขนของอีกฝ่ายร้อนและแน่นตึง แต่นั่นยังไม่เท่ากับแรงกดดันที่กึ่งกลางด้านหลังของเขา—ที่กำลังแนบชิดอยู่กับสิ่งหนึ่งสิ่งที่ถึงแม้จะถูกกางเกงว่ายน้ำปิดไว้…แต่โอ๊ตสามารถรู้สึกถึงมันได้ทุกสัดส่วน

“โอ๊ต?” เสียงผู้พันดังขึ้นอย่างเป็นห่วง เพราะเห็นว่าเขาหายใจไม่เป็นจังหวะ “คะ…ครับ! ผมแค่…แค่กลัวจะจมน่ะครับ” เขาตอบเร็วเกินไป แล้วเผลอเบือนหน้าหลบเพราะใบหน้าแดงร้อนราวกับจะระเบิด แต่ผู้พันกลับยังไม่รู้เลยว่า… สิ่งที่แตะอยู่ใต้น้ำ…สิ่งที่บังเอิญสัมผัสกับร่องสะโพกของเขา… มันทำให้ร่างกายของโอ๊ตแทบหมดแรง กล้ามเนื้อสั่นไหวความปรารถนาเดือดพล่านอยู่ในอก โอ๊ตพยายามกลั้นใจไม่หันไปมองแต่ในใจกลับหวั่นไหวอย่างรุนแรง ราวกับทุกอย่างกำลังจุดไฟในกาย สิ่งที่แนบอยู่เบื้องหลังนั้นไม่ใช่แค่สัมผัสธรรมดา แต่มันคือ คำยืนยันของขนาดความชัดเจน และพลัง เขาไม่กล้าขยับเพราะทุกแรงเคลื่อนไหวหมายถึงการถูไถที่ทำให้เขาแทบบ้า

ผู้พันโน้มตัวมาใกล้มือยังประคองเอวเขาไว้อย่างอ่อนโยน “ผ่อนคลายสิฉันยังอยู่ตรงนี้” “ผะ…ผมรู้ครับ…” รู้…และรู้สึกมากเกินไปด้วยซ้ำ… หลังจากว่ายน้ำเสร็จทั้งสองคนเดินกลับขึ้นจากสระในความเงียบ เสื้อยืดคลุมเปียกแนบเนื้อร่างกายของโอ๊ตยังรู้สึกถึงแรงสัมผัสจากใต้น้ำเมื่อครู่… แรงสัมผัสที่แนบแน่นตรงช่วงสะโพก มันไม่จางหายไปง่าย ๆ “ห้องอาบน้ำอยู่ด้านในสุดนายไปก่อนเลย” ผู้พันเอ่ยเรียบ ๆ ก่อนเดินเลี้ยวเข้าห้องฝักบัวอีกฝั่งหนึ่งที่อยู่ติดกัน โอ๊ตเดินเข้าห้องของตัวเองแต่แทนที่จะอาบน้ำ เขากลับเงี่ยหูฟัง… เสียงน้ำฝักบัวอีกด้านเริ่มไหลลงกระทบพื้นกระเบื้องประตูห้องนั้น…เปิดแง้มไว้เล็กน้อย ด้วยความเคยชินของเจ้าของมัน และนั่นคือวินาทีที่โอ๊ต…เผลอมอง

สายตาของเขาสอดเข้าไปผ่านช่องประตูที่เปิดเพียงนิดเดียว ภาพเบื้องหน้าแทบทำให้เขาไม่สามารถละสายตาได้เลย ผู้พันนัทยืนอาบน้ำโดยไม่สวมอะไรเลย สายน้ำไหลจากแผ่นหลังแน่นลงสู่กล้ามเนื้อเอวสอบและสะโพกแข็งแรงเขากำลังก้มตัวถูสบู่ที่ต้นขา…และในจังหวะนั้นเองโอ๊ตก็ได้เห็นทั้งหมด สิ่งนั้น…ชัดเจนอย่างที่เคยสัมผัสมาก่อนแล้ว แต่มองเห็นต่อหน้าตรง ๆ มันช่างมโหฬารและงดงามเกินจะจินตนาการ ความใหญ่โต ความหนักแน่น เส้นสายที่เรียงตัวใต้แสงน้ำกระทบผิวดูเหมือนรูปสลักจากหินอ่อน แต่กลับมีชีวิต มีพลังมีเสน่ห์…และยิ่งทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

โอ๊ตยืนตัวแข็งคอแห้งผาก ลมหายใจหอบ หัวใจของเขาราวกับกำลังจะระเบิดออกมาทางอกในหัวมีแต่คำถามวนซ้ำไปมา… ผู้พันตั้งใจไม่ปิดประตู…? เขารู้ว่าผมอยู่ตรงนี้หรือเปล่า…? หรือมันเป็นแค่บังเอิญ…แล้วผมต่างหากที่กำลังเลยขอบเขต…? โอ๊ตเบือนหน้าหนีอย่างแรงพยายามไม่จ้องนานเกินไป แต่ภาพนั้น…กลับติดตา ราวกับถูกจารึกไว้ใต้เปลือกตา เขาก้มหน้าล้างตัวเร็วๆ ใจสั่นไปหมด แก้มแดง หูร้อน และสติแตกกระเจิงอย่างสมบูรณ์ ไม่รู้เลยว่าเขาจะสามารถกลับไปมองหน้าผู้พันได้เหมือนเดิมอีกหรือไม่…

หลังจากวันนั้น… โอ๊ตไม่เป็นอันกินอันนอน ทุกครั้งที่หลับตา เขาเห็นแต่ภาพผู้พันในสายน้ำ แผ่นอกกว้างที่เปียกน้ำ กล้ามท้องแข็งแน่น และ…สิ่งนั้น สิ่งที่สัมผัสตอนใต้น้ำ และสิ่งที่เห็นผ่านบานประตูเปิดค้าง… มันไม่ใช่แค่เรือนร่าง แต่มันคือ ตัวตนทั้งหมดของผู้ชายคนหนึ่ง ชายที่แกร่ง เงียบ ขรึม แต่ทุกคำพูด ทุกสัมผัสกลับอบอุ่นและน่าหลงใหลราวกับแรงโน้มถ่วง โอ๊ตเก็บความรู้สึกนี้ไว้อย่างอดทน…วันสองวัน…แต่ไม่ได้นาน เพราะหัวใจเขา…ไม่ใช่เหล็ก แต่เป็นคนหนุ่มอายุ 21 ที่ไม่เคยตกหลุมรักใครจนไม่อาจหายใจได้แบบนี้

เย็นวันนั้น เขาตั้งใจเดินไปที่ลานฝึก ผู้พันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้เงียบ ๆอ่านแฟ้มเอกสารในมือ โอ๊ตยืนตรงหน้าด้วยท่าทีประหม่า เหงื่อซึม แม้จะไม่มีแดด “มีอะไร?” เสียงทุ้มถาม โดยยังไม่เงยหน้า
โอ๊ตกำหมัดแน่นพูดรวดเดียวโดยไม่ให้ตัวเองได้ลังเล “ผม…ชอบผู้พันครับ” “…” “ผมคิดถึงผู้พันทั้งคืน ผมไม่ได้ตั้งใจ…แต่ผมหยุดไม่ได้ผมไม่ได้อยากล้ำเส้น แค่ผมอยากให้รู้ ผม…รู้สึกจริง ๆ ครับ” เงียบ หัวใจโอ๊ตเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก เขาไม่กล้ามองตาอีกฝ่าย …แต่แล้ว เสียงแฟ้มถูกปิดเบา ๆ โอ๊ตเงยหน้าช้าๆ ผู้พันมองเขานิ่ง แววตานั้นไม่ใช่การตำหนิ แต่เป็นแววตาที่สงบ เยือกเย็น…และมีบางอย่างซ่อนอยู่ลึก ๆ แล้วผู้พันก็ยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขา

“คืนนี้…” ผู้พันโน้มตัวลง “มาหาฉัน ที่บ้านนอกค่าย…เวลา 2 ทุ่ม” เสียงกระซิบเบาๆ ข้างหู ลมหายใจอุ่นเฉียดแก้ม กลิ่นตัวที่คุ้นเคย…กลิ่นสบู่ กลิ่นเหงื่อและกลิ่นความเป็นชายแบบผู้พันนัท
โอ๊ตยืนตัวแข็งใจเต้นจนลืมหายใจ “จะได้คำตอบ…ว่าฉันคิดยังไงกับนาย” แล้วผู้พันก็เดินจากไป โดยเหลือเพียงไออุ่นจากคำพูดนั้นไว้ข้างหู… เวลา 2 ทุ่ม โอ๊ตยืนหน้าประตูบ้านชั้นเดียวเรียบง่ายหลังหนึ่งท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืนในเขตนอกค่าย แสงไฟในบ้านส่องสว่างพอสลัว แต่ไม่เห็นเงาคน เขายกมือเคาะประตูเบา ๆ “เข้ามา” เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านใน โอ๊ตผลักประตูเข้าไปรู้สึกได้ทันทีถึงกลิ่นเฉพาะตัวที่เขาคิดถึง กลิ่นอ่อน ๆ ของสบู่ผู้ชาย กลิ่นเหงื่อจาง ๆ บนผ้าขนหนูที่พาดบนพนักโซฟา และกลิ่นอุ่นของใครบางคนที่เขาอยากเข้าใกล้เหลือเกิน
ผู้พันนัทยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวในชุดเสื้อกล้ามสีดำตัวบางแนบลำตัว กับกางเกงขาสั้นลำลอง

กล้ามเนื้อแน่นปรากฏชัดใต้แสงไฟอบอุ่นแขนข้างหนึ่งถือแก้วน้ำ อีกข้างวางพิงโต๊ะอย่างผ่อนคลาย “มาคนเดียว?” “ครับ…” “ดี” ผู้พันส่งแก้วน้ำให้เขาแล้วพยักเพยิดไปยังโซฟา โอ๊ตนั่งลง…แต่มือยังสั่น รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะระเบิด “ผม…ขอโทษที่บอกความรู้สึกแบบนั้นออกไป” “ทำไมต้องขอโทษ?” ผู้พันถามเสียงเรียบ “ก็…ผมไม่รู้ว่าผู้พันรู้สึกยังไง” “งั้นก็มานี่สิ จะได้รู้”
ผู้พันเดินเข้ามาใกล้…แล้วทรุดตัวนั่งข้างๆ เขายกมือหนาวางบนต้นขาโอ๊ตเบา ๆ เพียงแค่นั้น—โลกทั้งใบของโอ๊ตเหมือนหยุดหมุน มือใหญ่ที่สัมผัสเขานั้นอุ่น หนักแน่น แต่นุ่มนวล เหมือนจะบอกว่า “ฉันอยู่ตรงนี้”

ผู้พันหันหน้ามาช้าๆ แววตาเข้มลึกคู่นั้นสบตาโอ๊ตตรง ๆ แบบไม่มีคำพูด …แต่เต็มไปด้วยคำตอบ “ฉันรู้ว่านายแอบมองฉัน” “ผม…ผมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกิน…” “แล้วฉัน…ก็ไม่ได้ห้าม” คำตอบนั้นทำให้โอ๊ตหายใจไม่ออกชั่วขณะ หัวใจเขากระโจนเหมือนนักโทษที่ถูกปลดโซ่ตรวน ผู้พันโน้มตัวเข้ามาใกล้จนโอ๊ตได้กลิ่นไออุ่นของผิวหนังรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายเฉียดที่ปลายจมูก “นายรู้สึกยังไงตอนฉันแตะที่สะโพกนาย…ใต้น้ำนั่น?” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู แผ่วเบาแต่ร้อนแรงกว่ากองไฟ โอ๊ตตัวสั่น…ปากสั่น…และหลุดคำพูดเพียงประโยคเดียว “ผม…แทบบ้าเลยครับ…”
ผู้พันยิ้ม ไม่ใช่ยิ้มล้อเลียนแต่เป็นรอยยิ้มของผู้ชายที่รู้ว่าตัวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

ห้องนั่งเล่นสลัวแสง ร่างของผู้พันนัทและโอ๊ตแนบชิดกันบนโซฟา โอ๊ตแทบหายใจไม่ออก มือที่สัมผัสต้นขาแน่นของผู้พันสั่นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะถูกอีกฝ่ายดึงเข้าไปในอ้อมแขน ริมฝีปากของผู้พันแตะลงบนหน้าผากเขาแผ่วเบา ไล้ลงข้างแก้ม และกระซิบเสียงแผ่วข้างหูว่า “คืนนี้…ฉันจะทำให้นายรู้ว่าฉันรู้สึกเหมือนกัน” ทุกถ้อยคำคือไฟที่ค่อยๆ ลุกโชน ทุกสัมผัสคือท่วงทำนองที่ไม่มีเครื่องดนตรีใดในโลกเทียบได้ เสื้อผ้าเริ่มหลุดออกจากร่างกายช้าๆ ผู้พันถอดเสื้อกล้ามของตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามอกแน่นหยาดเหงื่อจาง ๆ ที่สะท้อนแสงไฟดูร้อนระอุยิ่งกว่าสิ่งใด
โอ๊ตยื่นมือแตะลงเบา ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ… กล้ามเนื้อที่เขาเคยแอบมอง…บัดนี้อยู่ในมือของเขาจริง ๆ และเมื่อผู้พันถอดกางเกงขาสั้นตัวนั้นออก…

โอ๊ตแทบจะไม่เชื่อสายตา สิ่งที่เขาเคยเห็นผ่านช่องประตู สิ่งที่เขาเคยรู้สึกใต้น้ำ… วันนี้ เขาได้สัมผัสอย่างเต็มสองมือ “ผู้พัน…” “เรียกฉันว่านัท เมื่ออยู่กับฉันตามลำพัง” โอ๊ตยิ้มอาย ๆน้ำตาคลอจากความอิ่มเอมและสั่นไหวในอก ผู้พันประคองเขาไปยังห้องนอน แสงไฟถูกลดลงอีกจนเหลือเพียงเงาอบอุ่น ร่างกายของพวกเขาแนบสนิท ผู้พันเคลื่อนไหวด้วยจังหวะที่แนบเนียนช่ำชองแต่ละมุนละไม มือของเขาไม่เพียงลูบไล้ แต่เหมือน “อ่าน”ทุกเส้นประสาทของโอ๊ตออกหมด ริมฝีปากแตะลงที่ต้นคอ ลากผ่านแผ่นอก ไล่ลงสู่สะโพกเบา ๆ ทุกสัมผัสทำให้โอ๊ตสั่นไหวไม่ใช่เพราะความกลัว…แต่เพราะมันคือความสุขล้นที่เขาไม่เคยสัมผัส

เขาครางชื่อของผู้พันด้วยเสียงแผ่วพร่า มือจิกผ้าปูเตียง ร่างกายบิดเร้าไปตามจังหวะที่ผู้พันเป็นผู้นำ ช้า ลึก แน่น และแนบแน่นทุกอณู “โอ๊ต…นายสวยกว่าที่ฉันคิด” “นัท…ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้” “แล้วตอนนี้ นายเสียใจไหม?” “…ไม่เลย ผมมีความสุขที่สุด”

รุ่งเช้า แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่าน โอ๊ตตื่นขึ้นในอ้อมแขนอุ่น ๆ ของผู้พัน ฝ่ามือหนา ๆ ยังกอดเขาแน่นจากด้านหลังใบหน้าซุกอยู่ที่ซอกคอเขาอย่างแผ่วเบา “ตื่นแล้วเหรอ…” ผู้พันกระซิบเบา ๆ “อื้ม…ผมอยากตื่นแบบนี้ทุกวัน” “งั้นอยู่กับฉัน…แค่เราสองคนก็พอ” โอ๊ตพยักหน้า น้ำตาไหลอย่างเงียบงัน มันไม่ใช่แค่ความสุขทางกายที่เขาได้รับเมื่อคืนแต่มันคือความรักที่แสดงออกในรูปแบบที่บริสุทธิ์ที่สุด สัมผัสแห่งความเข้าใจ— จากใจของผู้ชายคนหนึ่ง…สู่ใจของอีกคนหนึ่ง และในคืนนั้นท่วงทำนองที่ผู้พันบรรเลง…กลายเป็นเพลงรักที่โอ๊ตจะไม่มีวันลืม…… ผู้พันที่รัก …ขอบคุณนะที่มอบความเป็นชายให้ผมอย่างนุ่มนวลและเร่าร้อนตลอดคืนและขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป